Με λένε Στάλιν”

Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν -γεννήθηκε σαν σήμερα το 1878

Εδώ μια ''μαρτυρία'' απο το Ν. Καζαντζάκη, από το βιβλίο του ''Αναφορά στο Γκρέκο'': 

Με λένε Στάλιν ...

... ''Ήταν η εποχή, σαν παραμύθι μας φαίνεται τώρα που οι μεγάλοι δούκες στη Ρουσία, όταν μεθούσαν, έστηναν γραμμή στα πάρκα τους μουζίκους και μάθαιναν πάνω τους σκοποβολή. Μα οι εργάτες είχαν αρχίσει να οργανώνουνται, κι η τσαρική αστυνομία κάθε τόσο έπιανε τους αρχηγούς της εργατιάς, τους φυλάκιζε, τους ξόριζε στη Σιβηρία, τους σκότωνε. 

Μια μέρα οι εργάτες που ξεφόρτωναν τα βαγόνια στην Τιφλίδα κήρυξαν απεργία. Ρίχτηκε η αστυνομία απάνω τους, έπιασε μια πενηνταριά, τους αράδιασε σ' ένα χωράφι, παρατάχτηκαν κι οι στρατιώτες του τσάρου, και καθένας κρατούσε κι ένα κνούτο, γαρνιρισμένο με καρφιά.

Ένας ένας εργάτης γύμνωνε το απανωκόρμι του, περνούσε μπροστά από τον παραταγμένο στρατό, κι ο κάθε στρατιώτης του κατάφερνε με όλη του τη δύναμη το κνούτο. Το αίμα τινάζουνταν, αβάσταχτος ο πόνος, πολλοί δεν μπόρεσαν να περάσουν όλη την παράταξη, λιποθυμούσαν, μερικοί έπεφταν κάτω νεκροί.

'Ηρθε η σειρά του αρχηγού της αργατιάς. Πέταξε την μπλούζα του, γύμνωσε τον κορμό του και, πριν ν' αρχίσει το μαρτύριο, έσκυψε στη γης, έκοψε ένα τρυφερό χορταράκι και το πέρασε ανάμεσα στα δόντια του. Κι ύστερα πήρε να διαβαίνει αργά, αλύγιστος, μπροστά από τον κάθε στρατιώτη. Έπεφτε απάνω του λυσσασμένο το κνούτο, πηδούσε το αίμα από τις πληγές, μα κρατούσε αυτός το στόμα του κλειστό, δεν έβγαζε άχνα. 

Πεισμάτωσαν οι στρατιώτες, βάλθηκαν να τον ξεκάμουν, τον χτυπούσαν δυο και τρεις φορές ο καθένας, αυτός άχνα. Πέρασε όλη την παράταξη, αλύγιστος, αγόγγυστος, κι όταν έφτασε στον τελευταίο στρατιώτη έβγαλε ανάμεσα από τα δόντια του το χορταράκι και του το 'δωκε. 

“Πάρε αυτό, τού 'πε, να με θυμάσαι. Κοίτα το, ούτε που το δάγκασα. Με λένε Στάλιν”...

Νίκος Καζαντζάκης - “Αναφορά στο Γκρέκο”, σελίδα 482

* Ο Καζαντζάκης δεν υπήρξε απλός περαστικός ταξιδιώτης στη Σοβιετική Ρωσία (έμεινε περίπου 2 χρόνια)... Οσμίστηκε τον ιδρώτα και το αίμα των ανθρώπων της, μοιράστηκε την αγωνία τους αλλά και την ανάτασή τους, αφουγκράστηκε την καρδιά τους, άφησε τη δική του να συντονιστεί μαζί της, υποκλίθηκε στον αγώνα τους για ένα πανανθρώπινα καλύτερο αύριο...

Ελενη Μαρκακη